Najważniejszym dokumentem wieńczącym wizytę kanclerza RFN w Polsce było „Wspólne oświadczenie” podpisane przez obu szefów rządu 14 listopada 1989 r. w Warszawie.

Odniesiono się w nim do wydarzeń historycznych, które w XX wieku stanęły na drodze do wzajemnej współpracy obu narodów. Wraz z wyjaśnieniem tych kwestii zarysowano plan ścisłej współpracy w przyszłości. Miała ona objąć wszystkie dziedziny życia gospodarczego i społecznego obu krajów. Dobra wola obu rządów, oraz chęć zniesienia dotychczasowych ograniczeń zapowiadały istotny przełom w stosunkach polsko-niemieckich.
Układ z 7 grudnia 1970 r. potraktowano jako trwały fundament do normalizacji obustronnych stosunków.

Art. 52.

Strona polska wyraża zgodę na utworzenie przez Republikę Federalną Niemiec pawilonu krajowego w byłym obozie koncentracyjnym Auschwitz, ustawienie tablic upamiętniających niemiecki ruch oporu na zamku w Krzyżowej i w byłej kwaterze głównej koło Kętrzyna oraz na domu w Chełmnie, w którym urodził się Kurt Schumacher.

Dalsze, nie mniej ważne, ustalenia koncentrowały się na odrębnych umowach o wymianie młodzieży. Zwrócono uwagę na znaczenie wkładu młodego pokolenia w kształtowaniu „pokojowej przyszłości Europy”. Zabezpieczeniem finansowym, przeznaczonym na zrealizowanie zamierzonych celów miało zostać przeznaczone na fundusz finansowania w Polsce projektów dla zainteresowanych obu stron. Na ten cel przeznaczono środki z zaległych spłat kredytu z 1975 roku. Środki te miały zostać przeznaczone w szczególności na: „wymianę młodzieży oraz budowę schronisk i miejsc spotkań młodzieży”, oraz „restaurowanie i zachowanie pomników kultury o europejskim, historycznym znaczeniu”.

Art. 78

Zgodnie z głębokim i od dawna utrzymującym się życzeniem swoich narodów, Obie strony – w rozwoju stosunków wzajemnych zwroconych ku przyszłości – będą dążyć do zaleczenia ran przeszłosci poprzez porozumienie i pojednanie, będą wzmacniać wzajemne zaufanie i kształtować wspólnie lepszą przyszłość.