O ile oficjalne stosunki państwowe między Polską, a Niemcami układały się różnie i niewolne były od przeszkód natury formalnej, o tyle współpraca polsko – niemiecka różnych środowisk społecznych rozwijała się, mimo oficjalnych przeszkód. Nawiązanie dialogu nie było proste, nie było też jednak niemożliwe. W 1958 roku powstała Akcja Znaków Pokuty – przedsięwzięcie, które miało na celu działalność na rzecz pojednania oraz budowania mostów między ludźmi.

„Jesteśmy jeszcze w stanie, bez szkody dla obowiązku podejmowania sumiennych decyzji politycznych, przeciwstawić się samorozgrzeszaniu się, goryczy i nienawiści, jeśli sami rzeczywiście, przebaczymy, wyprosimy przebaczenie i będziemy to przekonanie realizować w praktyce". Kolejne organizacje jak np. „Pax Christi”, czy Centralny Komitet Katolików Niemieckich podtrzymywały kontakt ze środowiskami niezależnymi w Polsce związanymi m.in. z dziennikarzami „Znaku”, „Więzi”, „Tygodnika Powszechnego”, czy z członkami Klubów Inteligencji Katolickiej. Te kontakty zamieniały się często w szczere i długoletnie przyjaźnie.

List biskupów polskich do biskupów niemieckich z 1965 roku stanowił ważny krok w stronę polepszenia stosunków między narodami. Jego odważne przesłanie ”Wybaczamy i prosimy o wybaczenie” było kolejnym krokiem podjętym w stronę rozpoczęcia dialogu. Odpowiedź biskupów, a następnie memorandum katolickiego Kręgu z Bensbergu to kolejne kroki w stronę normalizacji wspólnych relacji.

Na początku lat 80–tych na fali wydarzeń w Polsce po powstaniu „Solidarności”, ruch ten znajduje wielu zwolenników zarówno w NRD, jak i w RFN. W Niemczech Zachodnich rodzi się spontaniczna akcji poparcia dla działalności „Solidarności”. Tuż po wprowadzeniu stanu wojennego do Polski wysyłane zostają paczki m.in. z żywnością i lekami. Pod koniec lat 80–tych również w Polsce powstają inicjatywy popierające wolnościowe akcje społeczeństwa niemieckiego w NRD.